Aντίο παλιόφιλε...

Σήμερα ανακοινώθηκε ότι μπήκαν οι τίτλοι τέλους σε ένα μέρος του παιδικού εαυτού μου...

Σε έναν παιδικό μου φιλαράκο που μ' έκανε καλή παρέα επί 21 χρόνια...

Το περιοδικό "Κόμιξ" που αγόρασα για πρώτη φορά το 1992 δεν άντεξε άλλο το βάρος της οικονομικής κρίσης... Μετά από 25 χρόνια και 3 μήνες με το 303ο τεύχος κλείνει την πορεία του. Ένα κομμάτι αληθινού πολιτισμού με το οποίο γαλουχήθηκαν πολλοί συνομήλικοί μου "αυτοκτόνησε" ή το "αυτοκτόνησαν"...

Το "Κόμιξ" (με Ξ) ήταν το περιοδικό που μετέφερε στην Ελλάδα τις ιστορίες των "παπιών" του Κάρλ Μπαρκς,  του Ρομάνο Σκάρπα, του Ντον Ρόσα, του Γκότφερσον και τόσων άλλων σπουδαίων δημιουργών και θεωρήθηκε ένα από τα κορυφαία του είδους παγκοσμίως...

Όσοι το έχετε διαβάσει θα ξέρετε το ταξιδιάρικο συναίσθημα που ένιωθες ως παιδί όταν το έπιανες στα χέρια σου.  Ή το συναίσθημα να βρίσκεις ως ενήλικας πια σε κάποιο παλαιοβιβλιοπωλείο ή περίπτερο ένα απ' τα εξαντλημένα τεύχη που σου λείπουν...

Αν και τα τελευταία χρόνια το "Κόμιξ" είχε μετατραπεί ελέω της κρίσης και της φθοράς του χρόνου σε ένα "Μίκυ Μάους" συναισθηματικοί λόγοι μ' έκαναν να το αγοράζω και να το διαβάζω. 

Όλα τα καλά έχουν ένα τέλος αλλά θα προτιμούσα ένα ένδοξο τέλος...

Αντίο παλιόφιλε...