Έτος 2020. Οι αλλαγές στο κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό και τεχνολογικό περιβάλλον αναμένεται να είναι ραγδαίες τόσο στην Ελλάδα όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Όχι, δε θα κάνω συγκρίσεις της πορείας της Ελλάδας με αυτή του Άρη αν και οι ομοιότητες είναι απίστευτα πολλές.
Αρκεί να θυμηθούμε πως ήταν τα πράγματα το 2004 στη χώρα μας, ένα έτος που σηματοδότησε μία νέα αρχή ή την αρχή του τέλους. Στην Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων, του Euro, της "επανίδρυσης" του κράτους, της οικονομικής ανάπτυξης, χωρίς ίντερνετ Facebook ή social media χωρίς Τρόικα και μνημόνια, με τα κόμματα "εξουσίας" να συγκεντρώνουν συνολικά ποσοστά που άγγιζαν το 85%. Και ο κόσμος άλλαξε τόσο σε 8 χρόνια.
Έτος 2004: Και στον Άρη έγινε η Αλλαγή! Τα "πέτρινα" χρόνια των "παραδοσιακών" (ανίκανων) παραγόντων που μίκραιναν τον Άρη ανήκουν στο παρελθόν. Ο Άρης του Γράντα, του Δασυγένη, του Τσαρούχα, του Καραμπέρη, του Λ. Ιωαννίδη, του Μαραβέλια, του Ηλιάδη. Η "λαϊκή εξουσία" ήλθε στα... πράγματα, αυτή που θα έψαχνε μετά την υπαγωγή στο άρθρο 44 του πτωχευτικού κώδικα κάποιον ισχυρό επενδυτή που θα έβγαζε την ομάδα από το οικονομικό αδιέξοδο. Η "λαϊκή εξουσία" ευαγγελίστηκε έναν Άρη ανεξάρτητο, δυνατό και πρώτο παντού. Έναν Άρη των τίτλων της "υπερηφάνιας" και του "μοναχικού δρόμου" χωρίς συμμαχίες με τους... αντιπάλους. Επενδυτής δεν βρέθηκε (λιγάκι παράξενο για το πέμπτο ποδοσφαιρικό και πρώτο μπασκετικό μέγεθος στην Ελλάδα με την μακροοικονομία ευημερούσα) αλλά η "λαϊκή εξουσία" νομιμοποιήθηκε με διάφορα εφευρήματα όπως η Λέσχη Φίλων Άρη. Η κριτική έπαψε να υπάρχει και ως έννοια στην ομάδα "για το καλό του Άρη". Τα ΜΜΕ πλήρως ελεγχόμενα, για να ελέγχουν την αρειανή κοινή γνώμη. Και αυτή που την... έκαναν ή αυτοί που απείχαν βαφτίστηκαν "ποντίκια" ή "κλόουν" ή "βρυκόλακες" του παρελθόντος και το γήπεδο παρέμενε μία μακρινή ανάμνηση. Τη στιγμή αυτή προκύπτει ένα εύλογο ερώτημα το οποίο θέτουμε παρενθετικά:
Είναι προτιμότερη η ανύπαρκτη κριτική σε όλους ή η κριτική (καλοπροαίρετη ή κακοπροαίρετη); Προσωπικά, προτιμώ το δεύτερο. Ίσως κάποιος αντιπαραθέσει το επιχείρημα ότι η κριτική πρέπει να είναι πάντα καλοπροαίρετη και να γίνεται με προσοχή, δηλαδή πως στη ζωή δεν υπάρχει άσπρο μαύρο κι ασπρόμαυρο αλλά άσπρο και μαύρο. Ο Άρης δεν είναι όμως Μανδραϊκός. Είναι μία τεράστια ομάδα. Και όπως σε ΟΛΕΣ τις τεράστιες ομάδες είναι πολυσυλλεκτική και στις απόψεις. Μήπως η Ρεάλ, η Μπαρτσελόνα, ή ακόμα και οι άλλες μεγάλες ομάδες στην Ελλάδα εξαρτώνται τόσο από το τι θα γράψει ένα blog ή ένα site; Απλά, όλα αρχίζουν και όλα τελειώνουν στις διοικήσεις. Που για να καλύψουν τις δικές τους αδυναμίες επιχειρούν να καλυφθούν με αστείες δικαιολογίες. Και εδώ κλείνει η παρένθεση.
Έτος 2012: Το "σάπιο" καθεστώς έφτασε η ώρα να πέσει το 2012. Στην επιφάνεια ανασύρθηκαν και πάλι οι "παραδοσιακοί" παράγοντες που "δικαιώθηκαν" από την ιστορία και προσπαθούν να "σώσουν" το καράβι με άλλο πτωχευτικό άρθρο σε διάστημα μόλις 8 ετών! Οι "παραδοσιακοί" παράγοντες, πιστοί στο μοντέλο που ευνοεί αυτούς πλέον, υποστηρίζουν ότι ψάχνουν κάποιον που δε θα διαχειρίζεται απλώς τα έσοδα. Οι "λαϊκοί" έγιναν πλέον "ποντίκια" ή "κλόουν" ή "βρυκόλακες" ή "κοτσίδες" του παρελθόντος και το γήπεδο είναι μία μακρινή ανάμνηση γι αυτούς. Η νέα γενιά "ποντικών" είναι προσωρινά στις τρύπες της και όταν κάποιοι "βρυκόλακες" κάνουν κριτική την κάνουν από απόσταση δίχως να πηγαίνουν στο γήπεδο. Ο φόβος άλλαξε... εστία.
Έτος 2020: Η ιστορία συνεχίζεται... (Το be continued...)
Έτος 2020: Η ιστορία συνεχίζεται... (Το be continued...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου