H παγίδα των «δανεικών»

Aκούγεται έντονα ότι ο Άρης βρίσκεται κοντά στην απόκτηση του Σταύρου Πεταυράκη με τη μορφή δανεισμού από την ΑΕΚ.

Ο Πεταυράκης είναι 23 ετών, αριστερός οπισθοφύλακας και έχει αγωνιστεί και στους Διαγόρα, Ρουφ και Φωστήρα. Πέρυσι είχε με την ΑΕΚ 13 συμμετοχές στο πρωτάθλημα της Football League, 3 στα play off και 5 στο κύπελλο. Ειδικά στην αρχή της χρονιάς αποτέλεσε ένα βασικό στέλεχος της ομάδας που κατέκτησε μετέπειτα το πρωτάθλημα της δεύτερης κατηγορίας.

Πρόκειται για έναν εξελίξιμο ποδοσφαιριστή και το γεγονός πως δεν παραχωρείται ελεύθερος το προδίδει αυτό. Άλλωστε ήταν μία από τις επιλογές του Ντούσαν Μπάγεβιτς όποια σημασία κι αν έχει. Είναι όμως ανάγκη ο Άρης να αποκτήσει ένα ποδοσφαιριστή εξελίξιμο και καλό μεν αλλά όχι δικό του απόκτημα δε; Είναι ανάγκη ο Άρης να γίνει φυτώριο ποδοσφαιριστών που ανήκουν σε άλλες μεγάλες ομάδες; Κι εδώ έρχεται ο αντίλογος: Μήπως δεν το έκανε στο παρελθόν;

Βεβαίως. Τα τελευταία δύο χρόνια της παρουσίας του Άρη στη Superleague ουκ ολίγοι ποδοσφαιριστές αγωνίστηκαν με τη μορφή δανεισμού στην ομάδα. Στην πλειοψηφία τους αυτοί προέρχονταν από την ομάδα του Ολυμπιακού. Μόνο που ο Άρης στην περίοδο εκείνη είχε συγκεκριμένο περιορισμό μεταγραφών. Ο Άρης βρέθηκε στο μονόδρομο να αποκτήσεις νέους Έλληνες ποδοσφαιριστές κάτω των 23 ετών. Οι περισσότεροι ποιοτικοί εξ' αυτών ήταν ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού ως εκ τούτου δε μιλούσαμε περί επιλογής αλλά για μονόδρομο. Ο Άρης συνάμα ποτέ δεν ακολούθησε το δρόμο του Ολυμπιακού στο ελληνικού ποδόσφαιρο, δεν ανέπτυξε κανενός είδους συμμαχία μαζί του παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα. Μεγαλύτερη απόδειξη γι αυτό ήταν ότι αποτέλεσε (αντικειμενικά μιλώντας) την πιο αδικημένη ομάδα στην κατηγορία όσον αφορά τη διαιτητική αντιμετώπιση.

Φέτος δεν συντρέχουν τέτοιοι λόγοι. Ο Άρης στην καλύτερη περίπτωση που αγωνιστεί στη Football League μπορεί και να αποκτήσει ξένους ποδοσφαιριστές αλλά και ταλαντούχους Έλληνες νεαρής ηλικίας χτίζοντας το μέλλον του. Ο Άλεξ Κάλας υποστηρίζει ότι έχει την (οικονομική) δυνατότητα να το κάνει. Έτσι, η απόκτηση αυτή μπορεί να συνδεθεί (έστω και λανθασμένα) με την... ιδιότυπη συμμαχία που θέλει να αναπτύξει ο Άρης του κ. Δημήτρη Καλαϊτζίδη με τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ για την "κάθαρση του ελληνικού ποδοσφαίρου" όπως υποστήριξε σε πρόσφατη συνέντευξή του. Μόνο που ο Άρης δε βρίσκεται σε θέση ισχύος. Μεταξύ Β' και Γ' Εθνικής προσπαθεί να βρει τον προσανατολισμό του. Και από αυτήν την κάθαρση - που είναι αστείο και να σκεφτόμαστε ότι θα την επιτύχουν αυτές οι τρεις ομάδες που απλά επιδιώκουν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη - τελικά θα φάει αυτός που βρίσκεται χαμηλά τα "σκατά".

Βέβαια ο Άρης δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να επιλέξει συμμάχους στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Καμία ομάδα, όπως και κανένας άνθρωπος όσο δυνατός κι αν είναι, δεν μπορεί να προχωρήσει μόνη της. Αυτό θα πρέπει να γίνει θέτοντας και τους δικούς του όρους, αναλογιζόμενος τη χρονική στιγμή που το κάνει και ευρισκόμενος στο ίδιο σημείο εκκίνησης με τους συμμάχους του. Κι αυτό για την πραγματική κάθαρση και ανάπτυξη του ποδοσφαίρου κι όχι απλά για την αλλαγή σκυτάλης που δε θα επιφέρει καμία βελτίωση τελικά στο προϊόν. Ο Άρης δε θα "κρατήσει το φανάρι" κανενός.

Γνώμη μου είναι ότι ο Σταύρος Πεταυράκης και κάθε καλός και εξελίξιμος ποδοσφαιριστής είναι ευπρόσδεκτος στην ομάδα ως ελεύθερος και μόνο. Εξαίρεση βέβαια μπορούν να αποτελούν ομάδες του εξωτερικού.

ΥΓ. Στη φωτογραφία διακρίνεται στα αριστερά ο ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ Στ. Πεταυράκης σε επίσκεψη του σε σύνδεσμο οπαδών της ομάδας του στα Χανιά (ορίτζιναλ). Ως επαγγελματίας μπορεί (ίσως και να υποχρεώνεται από τη διοίκηση του) να πηγαίνει σε συνδέσμους οπαδών της ομάδας που στελεχώνει. Κατά την άποψή μου όμως δεν μπορεί με αυτή την ιδιότητα να είναι ταυτόχρονα και μέλος της ομάδας του Άρη. Γιατί το ποδόσφαιρο δεν είναι απλά μία εμπορική συναλλαγή. Υπαρχουν οπαδοί, αξίες και φυσικά αντιπαλότητες.