Όταν ο θεός Άρης σε καλεί...

Πως μπορείς να αρνηθείς αλήθεια στο κάλεσμα του Θεού του Πολέμου; Πως να κλείσεις τα αυτιά σου στις χιλιάδες φωνές των οπαδών του που δακρύζοντας ορκίζονταν "ΑΡΗ θυμήσου,μια ζωή μαζί σου";

Σάββατο 21 Μαίου 2005, ώρα 14:00

Πάτρα, Παμπελοποννησιακό Στάδιο

Η φοιτητική ζωή στο ζενίθ... Μόλις στα 19, έχοντας ξυπνήσει λίγο πριν, έφτιαχνα τον πρώτο καφέ της ημέρας, αναθεματίζοντας για τη φασαρία απ'έξω.. Αστυνομικοί, κλούβες, κορδέλες, τσίκνα και υποψία συνθημάτων στον αέρα. Και ξαφνικά...! Ωχ, ο τελικός κυπέλλου σήμερα... Κατά βάθος είχα ξεχάσει ότι ήμουν ολυμπιακός. Δεν είναι και δύσκολο όταν μεγαλώνεις σε μια επαρχιακή πόλη που επικρατεί το ποκ. Άλλες ομάδες δεν υπάρχουν. Έτσι μαθαίνεις, έτσι πορεύεσαι. Συνηθίζεις... Ευτυχώς μεγαλώνοντας έβλεπα τι επικρατούσε στο Ελληνικό ποδόσφαιρο και τι μεταχείριση είχε η ομάδα μου. Αν σιχάθηκα; Ναι. Είχα συνηθίσει να είμαι ολυμπιακός χωρίς πλέον να τον παρακολουθώ. Λες και δεν ξέρεις πόσο θα έρθει το ματς...

Τον ΑΡΗ τον συμπαθούσα όμως. Θυμάμαι το Γιάννη από τη Σαλονίκη (όπως έλεγε), που επισκεπτόταν τα καλοκαίρια τη γιαγιά του στη γειτονιά μου. Τρελό αρειανάκι! "ΑΡΗΣ  ΣΕ  ΛΕΩ βρε, ΑΡΗΣ". Μιλούσε με τις ώρες για ΑΡΗ και δεν ήμασταν ούτε 10 χρονών. Βγαίνω στο μπαλκόνι με τον καφέ,χαζεύω το γήπεδο προσπαθώντας να θυμηθώ. Ναι, ο μπαμπάς (αν και βάζελος), τυχαία προ ημερών αναπολούσε τις μέρες που γυρνούσε σπίτι νωρίς για να δει τον Γκάλη,το Γιαννάκη,το Φιλίππου και τα άλλα παιδιά του Αυτοκράτορα. "Ωραίες στιγμές παιδί μου,όλη η Ελλάδα ήταν Άρης τότε,τώρα όμως περασμένα μεγαλεία..." Όντως ο Άρης περνούσε δύσκολα καθώς έπεφτε στη Β΄Εθνική για 2η φορά. Αυτό και μόνο με έκανε να μελαγχολήσω για το αποψινό παιχνίδι.

Σάββατο 21 Μαίου 2005, ώρα 17:00

Τα κιτρινόμαυρα κασκόλ και οι σημαίες έχουν κάνει κατάληψη στη γειτονιά. Δεν μπορώ να πιστέψω στα μάτια μου. Ποτάμι ολόκληρο κάτω από το μπαλκόνι. Παρέες αγοριών, νέες γυναίκες, γονείς με παιδιά και άνθρωποι όλων των ηλικιών τραγουδούν για τον ΑΡΗ. "Καλά,τρελοί είναι;", αναρωτιέμαι. Τόσα χιλιόμετρα και με υποβιβασμένη ομάδα; Μάλλον η απορία μου έγινε εμφανής στο πρόσωπό μου όταν ένα παλικαράκι φωνάζει δυνατά: ΑΡΗΣ είσαι! Αυτό ήταν...

Σάββατο 21 Μαίου 2005, ώρα 23:00

Πώς μπορείς να αρνηθείς αλήθεια στο κάλεσμα του Θεού του Πολέμου; Πώς να κλείσεις τα αυτιά σου στις χιλιάδες φωνές των οπαδών του που δακρύζοντας ορκίζονταν "ΑΡΗ θυμήσου,μια ζωή μαζί σου"; Εγώ τουλάχιστον δεν μπόρεσα κι ας χτυπάει η καρδιά μου 400 χλμ μακριά σου. ΑΡΗ μου,το μεγαλείο σου τελειωμό δεν έχει...

By spycho