Ποιό είναι το νόημα της υποστήριξης αλλά και της διαχείρισης μίας ομάδας και γενικά ενός αθλητικού συλλόγου; Πόσες φορές δεν μας έχει πει κάποιος: "Τι σκας για μία ομάδα; Άλλωστε όλα πλέον κινούνται σε ένα επαγγελματικό επίπεδο." Πρόκειται απλά για ένα επαγγελματικό παιχνίδι;
Η ομάδα είναι σίγουρα κάτι παραπάνω από αυτό. Ένας αθλητικός σύλλογος, εκτός από τα προφανή το παιχνίδι δηλαδή, είναι συναίσθημα και ιστορία. Υποστηρίζοντας τον, υπερασπίζεσαι και είσαι περήφανος για τους ανθρώπους του, την ιστορία του, για τα κατορθώματά του. Είσαι συνεχιστής αυτής της ιστορίας, τη γράφεις εσύ ο ίδιος. Πολλές φορές ο σύλλογος είναι ένα φαινόμενο ίσως και πρέσβης του τόπου σου στα πέρατα της γης. Τέτοιο πολιτιστικό και πολιτισμικό φαινόμενο είναι και ο Άρης.
Και επανέρχομαι στο ερώτημα: Πότε πρέπει να είναι ικανοποιημένος ένας οπαδός; Πότε πρέπει να είναι ευχαριστημένος ένας παράγοντας με το πέρας της διοικητικής του πορείας; Οι απαντήσεις που μπορούν να δοθούν είναι πολλές. Ουσιαστικά όμως και μιλώντας βασιζόμενος στη λογική ευχαριστημένος μπορεί να νιώθει ένας οπαδός όταν τον βλέπει να προοδεύει και να αναπτύσσεται. Ο παράγοντας πρέπει να νιώθει επιτυχημένος αν τον παραδίδει μεγαλύτερο από ότι τον παρέλαβε. Αν αυτός ο ορισμός της επιτυχίας είναι σωστός όλοι οι παράγοντες του Άρη τα τελευταία 25 χρόνια ήταν αποτυχημένοι. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις (μετρημένες στα δάχτυλα του ενός... δαχτύλου) επιτυχημένων παραγόντων ή έστω παραγόντων που προσέφεραν χάνονται μέσα στη γενική μιζέρια.
Ένα σημαντικό πρόβλημα στον Άρη, που επισημάνθηκε πολλές φορές από τα "ποντίκια" της εποχής 1990-2011, ήταν ότι το οπαδικό κατασκεύασμα, το "εργαλείο" υποστήριξης του συλλόγου προσπάθησε να ξεπεράσει σε φήμη και λάμψη τον ίδιο το δημιουργό, το σύλλογο. Και τελικά αυτό το κατασκεύασμα όταν ολοκλήρωσε τον κύκλο του, "παρέδωσε" το σύλλογο που παρέλαβε στις αρχές του αιώνα πολύ μικρότερο από ότι τον παρέλαβε. Όλοι οι οπαδοί του Άρη όμως, οργανωμένοι και μη, έχουμε τις ευθύνες μας και δεν πρέπει να τις αποποιούμαστε είτε συμμετείχαμε είτε όχι στις διαδικασίες. Πολλές φορές λαμβάνουμε θέση υπέρ του ενός ή του άλλου επειδή είναι απλά... φίλος μας. Δεν εξετάζουμε αν πράγματι είναι κατάλληλος για τον Άρη. Δεν εξετάζουμε αν αυτοί οι άνθρωποι που υπερασπιζόμαστε με πάθος εργάζονται για το καλό του Άρη νυχθημερόν προσπαθώντας να τον κάνουν μεγαλύτερο ή να του θέσουν όρια που θα ταιριάζουν στα δικά τους μέτρα. O Άρης είμαστε εμείς.
Σίγουρα όμως, στην σημερινή κατάντια του συλλόγου έχει συμβάλει και αυτός που κινείται γύρω ή μέσα στο σύλλογο και διαμορφώνει την κοινή γνώμη. Το "κονκλάβιο" των δημοσιογράφων ενδιαφερόταν, ενδιαφέρεται και θα ενδιαφέρεται για την είδηση και κατ' επέκταση για τον άρτον τον επιούσιο. Δε θα ενδιαφερθεί και δε θα σκεφτεί μακροπρόθεσμα. Και αν το κάνει θα βρεθεί γρήγορα εκτός κονκλαβίου. Ακόμα και σήμερα, που ο Άρης "εθνικοποιείται" (ό,τι έγινε στον Πειραιά, επιχειρείται και στη Θεσσαλονίκη) οι ρεπόρτερ του Άρη νανουρίζουν τον κόσμο, αρθρογραφόντας για τα αυτονόητα.
Στο ποδοσφαιρικό τμήμα ο στόχος της παραμονής στην κατηγορία έχει περάσει στο DNA του συλλόγου. Ο πρώτος στόχος είναι η παραμονή και στην καλύτερη (στις καλύτερες εποχές) η ευρωπαϊκή έξοδος (των 6 ομάδων που αγωνίζονται στην Ευρώπη). Πλέον ο στόχος της παραμονής στην κατηγορία (που είναι παρανοϊκός για το 4ο μέγεθος στην Ελλάδα, με την απουσία της αεκ) φαντάζει ως ο μόνος ρεαλιστικός! Τη στιγμή που οι κύριοι αντίπαλοι του Άρη, που δεν έχουν λίγα προβλήματα θέτουν στόχους πρωταθλητισμού. Ήταν τόσο τυχεροί; Μάλλον όχι. Απλά δεν είναι "ρεαλιστές".
Στο μπάσκετ γίνεται μία φιλότιμη προσπάθεια απεμπλοκής από το αδιέξοδο. Εκεί ο στόχος δεν έχει πέσει τόσο χαμηλά ίσως και λόγω του τεράστιου brandname που έχει ο σύλλογος στη μπασκετική Ευρώπη. Ο δρόμος της εξυγίανσης περνά μέσα από το άρθρο 99 που όμως δε θα φέρει κανένα αποτέλεσμα αν δεν έρθει αυτό που χρειάζεται και η ΠΑΕ. Ένας ισχυρός επενδυτής - χρηματοδότης που αν δεν τον ψάξεις δεν θα τον βρεις ποτέ. Αλλά ο μπασκετικός Άρης της τεταρτοπεμπτοέκτης θέσης μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να ακουστεί. Ο μπασκετικός Άρης πρέπει να έχει ως ρεαλιστικό στόχο τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε Ελλάδα και Ευρωλίγκα. Δυστυχώς, η νοοτροπία του "ρεαλισμού" μικραίνει τον Άρη και σ' αυτό το άθλημα, o Άρης των ρεκόρ και των τίτλων γίνεται "αρούλης".
Στον Α.Σ. τα πράγματα είναι επίσης τραγικά. Ο Άρης που έσπασε το κατεστημένο του "κέντρου" στο βόλλεϋ, που ήταν κάποτε πρώτη δύναμη στα υδάτινα αθλήματα και μία από τις μεγάλες δυνάμεις του στίβου έγινε παντού αρούλης. Σε κανένα ομαδικό άθλημα (βόλεϋ, χάντμπολ, πόλο) δεν είναι διεκδικητής τίτλου. Το τμήμα πόλο, ως χαρακτηριστικό παράδειγμα, που ήταν η πρώτη πρωταθλήτρια ομάδα της Ελλάδας την περίοδο 1927 - 1928 έχει ναυαγήσει εδώ και χρόνια στη Β' Εθνική (υπάρχει και Α2) με στόχο την παραμονή!
Όσο όμως υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι που θέτουν όρια "ρεαλισμού" στα όνειρα ενός τεράστιου συλλόγου τόσο ο Άρης θα συνεχίζει να μικραίνει... Και όσο θα τους αφήνουμε θα τον μικραίνουμε κι εμείς...
ΥΓ. Ο "θεός" μας έδωσε μία τελευταία ευκαιρία με τη σωτηρία της ομάδας. Ελπίζω να μη τη χάσουμε. Ή χειρότερα: να μη τη χάσαμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου